چائی

رادیو فردا رو گوش میکردم از خواص چائی می گفت، کلی خوشحال شدم چون یه چند سالیه که روزی چهار پنج لیوان میخورم . فکرکردم که چه خوب، چون در ازای کلی چیزای غیر مفید که میخوریم و می نوشیم لااقل این یکی با خاصیت از کار دراومد. میگفت که نوشیدن روزانه چائی دو تا خاصیت داره. یکیش حافظه آدم رو تقویت میکنه و اون یکیش هم هر چی فکر میکنم یادم نمیاد

نیت مهمه

بیرون داره بارون میاد ، داره برفی رو که تو این چند روزه اومده آب میکنه. همه خوابیدن ، فقط منم که معمولا شب زنده داری میکنم . یه لیوان شراب واسه خودم میریزم و با یه کاسه تخمه کدو میام میشینم پای کامپیوتر و مشغول نوشتن . فکرم میره به بم و کودکانی که بزرگتراشونو از دست دادن و زمستون و شاید بی سر پناهی به اینکه اگه لحافی باشه کی نصف شب اونو روشون میکشه ؟ میزنم همزمان رادیو فردا رو هم روشن میکنم که موقع نوشتن موزیکی گوش بدم. طبق معمول نازی جون رو داره میخونه و اینکه نازی هم نیومد. یهو یاد احمد باطبی می افتم که چطور باید جوانی شو تو زندان بگذرونه . تو اوین با اینا چطور رفتار میکنند؟ خانواده هاشون چی میکشن ؟ کاش لااقل بلد بودم این لوگوشو بذارم تو وبلاگم . بنظرم قشنگترین عکس اون اعتراضات دانشجوئیه، مثل عکس چگوارا جاودانه میشه . به این بیست و پنجسال نکبت و بدبختی فکر میکنم که واقعا اینها چه طاعونی بودند این مملکت رو مبتلا کرد؟ کی این وضع عوض میشه؟ چرا این همه ایرانی یکیشم مثل من باید تبعید اجباری بکشه؟ چرا آدم همش باید دلش واسه دوستهای قدیمیش که لابد الآن همه کلاهبردار شدن تنگ بشه؟ یا واسه خواهرهام یا بقیه فامیل. به سالگرد داریوش و پروانه فروهر فکر میکنم که اگه ایران بودم شاید یه سر میرفتم خونه شون. آخه دیگه مسخره تر از این میشه که جای رسیدگی به پرونده عاملین ، وکیل این پرونده روگرفتن زندانی کردند. خانمم خواب آلود میاد و کمی دلخور که صدای رادیوت زیاده! ببخشید خانم جان میگم و میره دوباره می خوابه. شرابه اثر خودش رو گذاشته و منم خواب آلود شدم . فردا هم صبح زود باید بلند شم . فکر میکنم بهتره مطلب روخلاصه کنم و برم مسواک بزنم. بازم وجدانم راحته که امشبم باز بخشی از نه تنها مسائل ایران بلکه جهان رو حل کردم. چند سال دیگه که بچه هام بزرگ شدن و پرسیدن که این چه دنیائی است واسه ما ارث گذاشتین لااقل میتونم مشت محکمی به دهان یاوه گویشان بزنم. همین

تولد

خیلی از زوجها یا زن و شوهرها به نظر من زود بچه دار میشن . اوائل زندگی مشترک تمام توجه و هم وغم دو طرف متوجه همدیگه است . خونه مرتبه ، غذای دلخواه به موقع آماده است ، سکس هم همیشه براست . دو نفر میشینن به حرفهای هم و اتفاقات روزانهِ هم بدقت گوش میکنند . خلاصه اصل ماه عسله . ولی به محض اینکه بچه دار میشن زندگیشون کن فیکون میشه . یه نوزاد به بیست و چهار ساعت توجه و مراقبت احتیاج داره . اگه هم دل درد یا کولیک داشته باشه که دیگه غوز بالا غوز ! خواب رو از پدر و مادر سلب میکنه البته معمولا مادر . خلاصه این مهمان کوچولو بلائی سر این زوج میاره که خیلی از زوجها رو طبق آمار دچار یه بحران جدی میکنه وخیلی از طلاقها رو عامل میشه . مردها هم که اکثرا لوس ونازپرورده و اون شرایط اولیه رو طلب میکنند بدون اینکه متوجه باشن که این زن بدبخت تا صبح احتمالا بیداری کشیده و دیگه رمق سرویس دادن به تو گنده بک رو نداره ! گو اینکه بعضی خانمها هم بعد از بچه دار شدن دیگه یادشون میره که یه موقع شوهری داشتن وطوری میرن تو رل مادری که دیگه محل سگ به شوهره نمیذارن! البته من خودم که دو تا بچه دارم صادقانه بگم که هرگز نتونستم به اندازه خانمم به بچه ها سرویس بدم ولی حداقل سعی کردم که بار اضافه هم براش نباشم و توقعی هم ازش نداشته باشم ودر حد توانم هم کمکش کنم وگرنه این بحرانها رو پشت سر نمیتونستیم بذاریم . البته مهمه که زن و شوهر از حال همدیگه هم غافل نشن و به محض دست دادن فرصت، زندگی مشترک رو واسه هم شیرین کنند . البته بچه ها واقعا شیرینی و میوه زندگی اند. منتها منظورم از این مطلب اینه که بهتره واسه بچه دار شدن عجله نکرد یا حداقل آگاهانه وارداین مرحله از زندگی شد . تازه خود مسئله تربیت کردن هم کلی اطلاعات و صبر و شکیبائی میخواد . اینجا وقتی که آدم مثلا یه ویدئو یا یه دستگاه برقی میخره یه کتاب اندازه جنگ و صلح هم روش میذارن که به انواع زبانها نحوه استفاده از دستگاه رو توضیح داده . بعضی وقتها پیش خودم فکر میکنم که کاش با بچه یه دفترچه اش هم می اومد که آدم مستاصل نشه و بدونه چه جوری باهاش برخورد بکنه

خبر بد

امشب از ایران زنگ زدند. بعد از آن بغضی غیر قابل تفسیر گلویم را میفشارد، احساس خفگی میکنم فقط با نوشیدن آب این چند کلمه را فقط برای خودم مینویسم،چرا که الان نمیدانم چه کنم. اطلاع دادند که که دختر عمویم که فقط بیست وهشت سال داشت در اثر سکته مغزی و با وجودی که حامله هم بوده بعد از چند روز بستری بودن در بیمارستانی در گذشته است. از او یک دختر دو ساله به جا مانده است. نمیدانم برای مادرش متاسف باشم که بایستی نوه اش را در غیاب دخترش بزرگ کند یا برای شوهرش که یار زندگی اش را از دست داده یا برای برادرانش که کوچکترین عضو خانواده شان یعنی همان خواهر کوچولو را دیگر نخواهند دید. تمام تصاویری که از او در تمام آن سالها دارم مرتب در ذهنم تکرار میشوند. فقط از خودم میپرسم آخر چرا ؟ چطور یهو؟ گفتند که امروز چهلمش هم برگزار شده و تمام این مدت نمیخواستند مرا ناراحت کنند تا اینکه بالاخره گفتند. قبلا هم از اینگونه خبرها شنیده بودم زمانی که عزیزی ما را ترک میکند. نمیدانم چرا در این غربت کذائی اینگونه خبرها تاثیر مضاعف میگذارد و از آنجا که آدم در پروسه عزاداری یا خاکسپاری شرکت ندارد لذا همیشه بصورت یک تراژدی غیرقابل باور در ذهن و وجود آدم می ماند و هرگز قابل باور نخواهد بود از معدود مراسمی که من به آن باور دارم همین مراسم عزاداریست البته نه بصورت ضیافتهای آنچنانی یا کولی بازیهائی که بعضی بصورت تظاهرات ارائه میدهند، بلکه منظورم جنبه روانشناسی آن است که بعد از گذراندن مراحل مختلف آن باعث میشود بازماندگان به ادامه حیات توجه کنند . وقتی به کسی چنین خبری میدهند، با توجه به نزدیکی عاطفیش با متوفی اول دچار مرحله شوک یا عدم پذیرش میشود . دومین مرحله پذیرش این واقعه است که طبیعتا مدتی طول میکشد . سومین مرحله هم برخورد و کار کردن ذهنی با این مسئله است که این هم مدتی بطول میکشد ودر افراد مختلف هر کدام از این زمانها متفاوت است . حال بایستی به افراد این فرصت داده شود که با سلیقه خودشان با این واقعه برخورد کنند . بعضی با موسیقی عزاداری میکنند بعضی با سکوت و یا حتی با خنده یا رقص و هیچ کسی این صلاحیت را ندارد که رفتار دیگری را زیر سئوال ببرد چون نمیداند که او در چه مرحله ایست و از آدم شوکه شده هر رفتاری سر میزند. نمیدانم چرا صحبتم به اینجا کشیده شد ولی کمی احساس سبکی میکنم، شاید این هم نوع متفاوتی از عزاداریست؟

یه خاطره تلخ

اون روزها توی یه شرکتی کار میکردم که کیلومتر 10 جاده مخصوص کرج واقع شده بود. یه پیکان هم با پولهای پس اندازم خریده بودم که رفت وآمدم راحت تر باشه. موقع رفتن و برگشتن هم مسافرکشی میکردم که لااقل پول بنزین رو در بیارم . خونه هم افسریه بود و تا محل کار یه مسافت طولانی . صبحها مجبور بودم که زود بزنم بیرون که به ترافیک نخورم و در عین حال وقت کافی هم واسه مسافر کشی داشته باشم . 24 سالم بود. نه زنی نه زندگی، نه بچه ای و نه امیدی به آینده. دوست دختر هم نداشتم ، هم احساس تنهائی میکردم وهم احساس ازقافله عقب ماندن!؟ وضعیت اجتماعی هم بد جوری تو اعصابم رفته بود، هیچ چیز سر جای خودش نبود، یه عده که واقعا آدم فکر میکرد همین دیروز از گاوچرونی و گوسفند چرونی به شهر اومدن به پستهای ریاست و وزارت رسیده بودند. فقط ریش نزده شون و بوی گند بدنشون نشانه ایمانشون بود و هرکی که دهنش بدبوترومتعفن تر بود پستش هم بالاتربود. متاسفانه کارم هم طوری بود که باید با این گوساله ها سرو کله میزدم البته نه اینکه کار من یا پست من بالاتربود بلکه مجبور بودم به وزارتخانه های مختلف مراجعه میکردم. بگذریم

یکی از این صبحهای تاریک وعذاب آور که بطرف محل کار میرفتم دختری حدود 20 ساله رو توی یکی خیابانهای افسریه سوار کردم که میخواست تا اول پیروزی بیاید. موقعی که سر پیروزی رسیدیم سئوال کرد که در صورت امکان تا رسالت هم او را برسانم، بعد سر صحبت باز شد و در مورد کارش پرسیدم . گفت که در مهد کودکی در شمیران کار میکند و هر روز هم مجبور است این راه طولانی را طی کند . اون روز تا پل سید خندان او را رساندم و روزهای بعد هم تا مدتی تنها مسافرم تا پل سید خندان فقط او بود . بعد از مدتی تصمیم گرفتیم که بعد از کار همدیگر را ببینیم و قهوه یا بستنی با هم بخوریم . قرارمان را روبروی بولینگ عبدو گذاشتیم که نزدیکترین جا به محل کارش بود . با حدود ده پانزده دقیقه تاخیر آمد و از آنجا که ماه رمضان هم بود مجبور بودیم تا افطار دندان روی جگربگذاریم و صبر کنیم . مدتی را در خیابانها چرخیدیم و نهایتا سر از پارکی جنگلی بین میدان ونک و رسالت که الان نامش یادم نیست درآوردیم . مشغول قدم زدن و صحبت کردن بودیم و از مسائل اطراف بی خبر ، روی نیمکتی نشسته بودیم که ناگهان گشت امر به معروف و نهی از منکر ما را دید و به طرف خود خواند . یک اتوموبیل نیسان پاترول و یک پیکان سفید رنگ که زنان در آن گشت میزدند . آن موقع به آنها چهار ولگرد دیوس میگفتند، زنها هم خواهران سبیلو خوانده میشدند چون واقعا کریح المنظر بودند . در هر صورت از آنجا که قبلا آمادگی نداشتیم بلافاصله دستگیر و به مقر آنها در خیابان وزرا رفتیم و تحویل ماموران آنجا ، البته بصورت جداگانه چون ماشین خواهران با برادران جدا بود . بعد از بازجوئی اولیه و اسم و رسم و غیره اجازه دادند که یک تلفن بزنم و من هم به یکی از دوستان زنگ زدم و بعد از توضیح جریان از او خواستم که برود و هر طوری شده ماشین را بردارد چون صد درصد تا صبح به سرقت میرفت . بعد هم مرا به یک سلول انفرادی بدبو وکثیف بردند . فقط یک پتوی ارتشی کف سیمانی آنرا گرفته بود و دیگر هیچ ،مدتی مشغول خواندن یادگاریهای روی دیوار شدم و بعد گوئی که از شوک بیرون آمده باشم ترس عجیبی سراسر وجودم را گرفته بود فکر میکردم که هرگز مجدداَ خانواده ام را نخواهم دید تمام زندگی ام مثل فیلمی از جلو چشمانم میگذشت . سر وصدا از سلولهای دیگر میآمد و حال خراب مرا تشدید میکرد . هر لحظه فکر میکردم که الان است که بیایند و جسم خسته ام را زیر مشت و لگد له کنند . در آنجا آثار مخرب سلول انفرادی را عملا حس کردم که با روان آدم چه میکند، از دختره هم خبر نداشتم و به همین دلیل شدیدا احساس گناه میکردم چون میدانستم که برای او عواقب مخرب تری در پیش است . دقایق به کندی میگذشت تا اینکه نهایتا سحر شد و مقداری نان و خرما بعنوان سحری به من دادند . در زدم که برای دستشوئی رفتن اجازه بطلبم بعد از کلی غرولند شنیدن برادر پاسدار اجازه صادر شد . در آنجا متوجه شدم که چه شلوغ پلوغی است . ازیه پسره راجع به سرعت رسیدگی به پرونده ها پرسیدم که گفت من و دوستانم در نازی آباد در منزلمان دستگیر شده ایم ابتدا فکر میکرده اند خانه تیمی بوده و ما را پانزده روز در اوین نگه داشته اند ، بعد هم بعد از کلی بازجوئی و کتک کاری و از آنجا که فقط یک دست ورق بازی و چند تا نوار گرفته اند ما را به اینجا آورده اند . سه روز هم هست که اینجائیم تا ببینیم کی محاکمه میشویم . پسر شاد و با محبتی بنظر میرسید و تازه داشتم تصویری واقعی از حکومت گل وبلبل جمهوری اسلامی ناب محمدی بدست می آوردم . واقعا تا موقعی که خود آدم را به مسلخ نبرده اند شنیدن کی بود مانند دیدن . موقع برگشتن از دستشوئی به هوای نماز کمی هرج و مرج شد و این بهانه ای شد که بتوانم به سلول بزرگ و شلوغ پلوغ آنها سرکی بزنم و با بقیه آشنا بشوم واقعا عجب روحیه ای داشتند، آن چند دقیقه در کنار آنها کلا روحیه ام را عوض کرد ولی همچنان نگران بودم که اگر قرار باشد مدتی در اینجا بمانم جواب خانواده و شرکت را چه بدهم و تمام زندگی ام بهم میریزد . خلاصه فردای آنروز در را باز کردند و مرا به همراه یک برادر پاسدار به طبقه بالا بردند . در آنجا شلوغ و ازدهامی از زندانیها و خانواده های آنها سرو صدائی را به سالن و راهروها داده بود . در آنجا یک لحظه دخترک را دیدم و اولین جمله اش این بود که نگران نباش همه چیز درست میشود . بلاخره نوبت ما شد و ما را جهت محاکمه صدا زدند . وارد اتاقی شدیم که آخوندی پشت میزی نشسته بود ، یک صندلی روبروی میزش بود که به او گفت آنجا بنشیند و یک صندلی هم ته اتاق بود که فرمودند من روی آن بنشینم به شکلی که شاید چهار پنج متر فاصله داشتیم و من فقط پشت کله اش را میدیدم گوئی که من نامحرم بودم و اون آخوند کذائی محرم! در هر صورت سوال و جواب شروع شد و میخواست بداند که آیا رابطه جنسی داشته ایم یا نه و اینکه هدفمان از این دیدار چه بوده است . از آنجا که حتی دستمان هم به هم نخورده بود لذا چیزی هم برای تعریف کردن نداشتیم . بعد از شاید ده دقیقه مرا به سی و پنج ضربه شلاق و اورا به بیست و پنج ضربه محکوم کرد . من تنها چیزی که به ذهنم آمد فکر کردم که تن استخوانی او 25 ضربه شلاق را نمیتواند تحمل کند و گفتم در صورت امکان شلاق او را هم به من بزنید، که حاج آقا عصبانی شد وبعد از کلی فحش و بد وبیراه پاسداری را صدا زد و مرا همراه او جهت اجرای حکم روانه کرد . به زیر زمین ساختمان و وارد یک راهرو دراز شدیم. درب اطاقی را باز کرد و وارد شدیم .تختی چوبی وسط آن بود و روی دیوارهای آن هم انواع واقسام شلاقها آویزان . گفت که به پشت روی تخت بخوابم و شلاقی را انتخاب کرد . از آنجا که این حکم رو ناعادلانه ، نامعقول و غیر قابل باور میدانستم لذا التماس نکردم و فقط سکوت کردم ، شاید اگر عقل امروز رو داشتم یه جوری مخ پاسداره رو می زدم که یا بی خیال بشه یا یواش بزنه ،چون فقط من و اون تو اطاق بودیم، ولی اون موقع فقط عصبانی بودم و غرورم اجازه نمیداد . اولش فکر میکردم که حتما مثل کتکهای زمان مدرسه است که چوب یا شلنگ کف دستمون میزدند . البته یادم نمیاد که هیچ وقت بخاطر درس کتک خورده باشم ولی بخاطر شیطنت یا تاخیر فت فراوون . بگذریم . اولین ضربه شلاق رو که زد حس کردم که داره با تبر میزنه چون دردش وحشتناک تو استخوان میپیچید ، سعی کردم که دندونها رو رو هم فشار بدم و بدنم رو سفت کنم که مثلا تحملم رو بیشتر کنم ولی واقعا شدت درد اون ضربات رو به هیچ وجه نمیتونم با لغت تفسیر کنم . تعجبی نداره که بعضی بعد از چهل یا پنجاه ضربه میمیرند . دیگه داشتم بیهوش میشدم بدنم شده بود مثل یه تیکه گوشت که زیر ساطور بالا پائین میپرید . تو حالت از حال رفتن بودم که پاسداره گفت پاشو گمشو بیرون ، بعد هم منو بطرف درب بزرگ حیاط برد و با یه لگد از در انداخت بیرون . با دیدن دوستم تو پیاده رو انگار درباره جون گرفتم . ظاهرا خیلی منتظر نشسته بود . سوار ماشین شدم و بطرف خانه شان رفتیم . کمرم به شکلی پله پله شده بود که هر کی میدید اول نفسش حبس میشد و بعدش هم ناخوداگاه میگفتند خارمادرشونو . دوستم همان روز روغن ماهی تهیه کرد و کمرم را با آن چرب کرد. همین باعث شد که ورمها ترک نخورد، ولی چندین ماه نمیتونستم رو کمر بخوابم . هرگز هم منظورشون رو از این حکم نفهمیدم چرا که جرمی مرتکب نشده بودیم . اگه هم منظورشون ارشاد بوده که بازم نتیجه عکس گرفتند . چون الان من با تمام وجودم از این اسلام و این حکومت متنفرم البته از تمام حکومتهای ایده ئولوژیک متنفرم . دختره هم دیگه هرگز ندیدم ولی ایکاش میتونستم بهش بگم که واقعا متاسفم . همین